‘Oh, Krommenie kan ook! Lekker dichtbij en nog nooit geweest. Laat ik die eens proberen’. Ik plan de afspraak en betrap me erop dat ik er inmiddels een sport van maak om iedere keer een andere corona test-straat uit te proberen. We kunnen wel een almanak maken, met beoordelingen van onze eigen ‘test de teststraat-test’. Binnen ons gezin hebben we namelijk (tot nu toe) ervaring bij zes verschillende teststraten, die we inmiddels een beoordeling geven op een schaal van vijf sterren. De scores zijn variërend van vijf sterren voor de XXL-teststraat in Badhoevedorp op Schiphol tot twee sterren voor de teststraat in Purmerend, die als koud en tochtig werd beoordeeld. Die van Alkmaar en Beverwijk scoorden goed en Zaandam gemiddeld. En als je nou denkt dat we er altijd heen gaan omdat we positief testen, dan heb je het mis: vanwege geldende protocollen kon ik steeds weer een afspraak maken en vreesde ik bij ieder swappie, dat ik zonder klachten de teststraat inging, en er besmet weer uit zou komen, terwijl thuis mijn kinderen besmet in quarantaine legaal zaten te chillen. ‘Haha mam, de vijfde van ons groepje van zes vriendinnen heeft inmiddels ook een positieve test! Wel gezellig hoor, met z’n allen op snapchat!’ Gelukkig speelde dit inmiddels alweer een paar weken geleden en nu inmiddels alle maatregelen zijn opgeheven, lijken we corona al bijna vergeten te zijn.

Toch heeft corona ons ook dit korfbalseizoen weer in de greep gehad. Het lijkt wel het verhaal van de NS die geplaagd wordt door de weersomstandigheden. Je bent het misschien al bijna weer vergeten, maar rond de kerst, stond het sein heel lang op rood. De Groengele locomotief leek volledig stil te liggen, maar heel stil, ronkte het dieseltje op de spaarstand door. Af en toe kwam een wagonnetje van de eerste klas met selectie 1 en 2 voorbij. Maar ook die strandde geregeld door blaadjes op de rails of een nachtvorstje.

Tot een paar weken geleden, toen het jaar nog maar net was gestart, kwam alles in onverwacht snel tempo weer op gang. Waar iedereen verwacht had dat het sein op rood zou blijven, ging het sein, alsof het een Duits stoplicht was, toch op… oranje. Nee, nog geen groen, maar eigenlijk hadden we allemaal verwacht dat ie nog op rood zou blijven staan, dus was iedereen verrast: Er mocht weer gekorfbald worden!

Tijdens de persconferentie, kwamen de eerste app-jes alweer binnen. De diesel zette het op een sprint. Na zo’n veertien verschillende protocollen en draaiboeken in bijna twee jaar tijd, kon er nu vrij eenvoudig één van de plank worden getrokken. Nieuwe datum erboven en klaar. Net als de trainingsdienstregeling. Ook hiervan zijn er dit jaar al vele versies gemaakt. Binnen, buiten, vóór 17.00 uur, tot 20.00 uur, voor alleen de selectie in de eerste klas of ook voor de andere wedstrijd- en breedtesportspelers in de tweede klas. Machinisten en conducteurs trokken hun coachingsjas, scheidsrechtersshirt, keukenschort en corona-hesje weer aan.

In het begin van het zaalseizoen, werd er in de eerste klas verder gespeeld in een heerlijk verwarmde wagon. De warme wagon was echter nog geheel verboden gebied voor volwassenen boven de 18 en de kids werden naar buiten verbannen. Zij trainden echter niet met minder plezier. Inzet was er genoeg. En zo niet, dan stond je vastgevroren aan de grond of knakten je onderkoelde vingers vanzelf, bij het vangen van een bal. Menig trainer heeft er conditie van gekregen, want zij waren genoodzaakt om, in dikke beren-coach-jas, toch een beetje meer te bewegen dan alleen hun stembanden.

Inmiddels werden uitroeptekens steeds vaker vervangen door een vraagteken. Waarop ik thuis iedere keer weer riep: ‘Jongens, even terug naar de basis! Wat willen we ook alweer bereiken?’ Op naar het eindstation, die ook ons beginpunt was: weer ‘gewoon’ kunnen doen.

Maar gelukkig is de korfbaltrein inmiddels weer uit de startblokken geschoten. De diesel is weer op stoom. De eerste klasse wagons, doen hun naam eer aan door aantrekkelijk korfbal te laten zien. De tweede klas wagons, zijn weer in no-time door de wedstrijdsecretariaten op de rails gezet. Sterke mannen met grote aanhangers hebben de zware korfplaten, korven en palen weer van binnen naar buiten en buiten naar binnen gebracht, van de Spatter naar GroenGeel en van GroenGeel naar de Spatter. De keuken is weer aangevuld, de borrelboxen gemaakt en de ovens opgewarmd… Ook de vrijwilligers leverden weer pure topsport.

En een paar weken geleden het verlossende woord. Vanaf dit weekend mogen we allemaal weer vrij en blij korfballen, de mondkapjes mogen in het archief, het publiek is weer in groten getale welkom, het bier mag weer tot na middernacht geschonken en gedronken worden en na de wedstrijd kunnen we de overwinning vieren. De normale dienstregeling kan weer beginnen. En vanaf nu, nu is het, net als bij de NS, gewoon weer een kwestie van omgaan met de elementen…

En dat hebben we dan maar weer aan den lijve ondervonden. Raasden vorige week de stormen Dudley en Eunice over ons land, was het dat weekend bij sommige Groengeel-teams weer code rood. Was de NS nog bezig met het weghalen van de blaadjes (of zelfs bomen) van de rails, bij GroenGeel hadden ze last van incomplete teams door het toch nog voorkomende coronavirus of het heel gezonde wintersportvirus en had alleen het handjevol publiek op de tribune de ontwenningsverschijnselen van twee jaar Eyecons weten te overwinnen.

Korfbal is soms net als de NS: je zal moeten dealen met de elementen en je aanpassen aan hetgene je op je pad komt in de tijd waarin we leven. Zo hoopt iedereen na een bezoek aan de teststraat op een negatieve uitslag, wat tegenwoordig heel positief is, maar hopen we bij korfbal toch vooral op een positieve uitslag. Het vlaggenschip doet zijn best, maar je weet het: er blijven altijd blaadjes op de rails, ook zonder corona. De bal is rond, het vinden van het gat in de korf iedere keer weer een uitdaging. Fijn dat dát het tegenwoordige korfballeven weer zo spannend maakt.

Mariëtte