De 9-16 ruststand was veelzeggend. Eigenlijk alleszeggend. De wedstrijd was na 25 minuten al verloren. Eerste drie aanvallen zonder schot, onbegrijpelijk balverlies in de vroege opbouw. Matig verdedigen. Het probleem Stavenuiter werd niet onderkend, laat staan dat er een interventie plaats vond. Terrenc deed zijn stinkende best en zat er best kort op maar had geen antwoord op de grote laatste pas van deze klasbak. Verder moest hij het wel echt alleen doen. Binnen korte tijd had Stavenuiter er al vijf in liggen en raakte op stoom. “Situational awareness” hier omtrent ontbrak bij teveel mensen. Meer risico op de aangeef nemen of Kenny Lauf meer in de eindactie laten komen waren voor de hand liggende oplossingen. Sterke rebounder Lauf schoot geen deuk in een pakje boter. Laat Momo zijn doorbraak maar afplaatsen op hem zou je dan zeggen. We stonden erbij en keken er naar. Blauw Wit nam het voortouw en GG liep er als makke schapen achter aan. Veel energie van de Amsterdammers, dat wisten we van te voren. Groen Geel kon dat niet altijd opbrengen, zeker niet in de paalzone. Dus veel herhalen door de Zebra’s en dan gaan de ballen vanzelf vallen. Aanvallend wellicht een groter probleem voor de onzen. Ook daar veel energie van Blauw Wit tegenover onvoldoende power van Groen Geel. Veel druk aan de buitenkant maar ook op onze aangeef. Teveel statisch spel met te weinig beweging en Blauw Wit kon derhalve veel controleren in de defensieve rebound. Matige schotselectie, veelal opgejaagd door de schotklok, en bij vlagen een onbegrijpelijke functie invulling. Het is natuurlijk zinloos om Stijn in de rebound te posteren tegen het afvangende geweld van Blauw Wit. De schutter moet voorin lopen! Het veelvuldig nemen van (moeilijke) dames kansen bij onvoldoende binding van de rest is natuurlijk de dood in de pot. Begrijpelijk dat er dan een fase komt van reparatie. Vele heren wissels moesten tactisch verbetering geven. “Oude” vak-samenstellingen werden in ere hersteld, het effect bleef jammer genoeg uit. Ook bijzonder is het feit dat Carlo dan veel te veel ‘banktijd’ krijgt in het woud van heren wissels. 9 uit 52 met een rebound percentage van 65%, zoals gezegd, alleszeggende en teleurstellende cijfers.

Na de thee en voor het fluitsignaal van het warrig fluitende duo zag ik lachende GG dames. Opmerkelijk, zo veel viel er niet te lachen volgens mij. De tweede helft enigszins wat herstel. Aan de hand van een vlijmscherpe Lisanne (4 goals in de tweede helft!), werd het gapende gat dicht gespeeld tot max drie punten. Lisanne had haar goede spel in de tweede helft nog meer glans kunnen geven door de 20-22 erin te gooien. Haar doorloopbal miste echter doel. Blauw Wit had gesmeten met krachten en liet de teugels enigszins vieren. “Groen Geel kwam in deze fase bovendrijven” waren de gevleugelde woorden van coach Germans, die telefonisch in contact bleef met hoofd coach Harmzen, thuiszittend met een positieve C-test. Een betere tweede helft dus, maar Blauw Wit bleef in controle en gooide de wedstrijd in het slot, 21-25. Gelatenheid bij GG is misschien wel het sleutelwoord passend bij deze wedstrijd. Ook enigszins af te lezen uit de interviews na de wedstrijd. Misschien iets te veel ontzag voor Blauw Wit en te weinig zelfreflectie bij GG? “Een schop onder je kont en aan het werk”, zou mijn moeder hebben gezegd. De Amsterdammers zijn nu nagenoeg veilig met 12 punten uit 7 wedstrijden. KCC/CK Kozijnen won nipt van TOP/Litta (20-21) en staat nu ook op 8 punten, dus gelijk aan GG. TOP/Litta op 6, Dalto/Klaverblad en Oost Arnhem op 4. Alles is dus nog mogelijk in deze poule en dat weten de clubs dondersgoed. De volgende wedstrijd is Dalto uit. De wedstrijd in Wormer was lekker voor Groen Geel, maar Dalto wist daarna wel van TOP/Litta (19-15) en Oost Arnhem (19-27) te winnen, waarvan acte.

Elke wedstrijd is een finale vanaf nu. Dalto uit dus de spreekwoordelijke ‘sleutelwedstrijd’. U komt toch ook ?

Ik heb er zin in ! Volle bak voorwaarts.

Marcel de Leeuw